تحقیقات نشان داده است که هرچه تعداد افرادی که شاهد یک واقعه اضطراری یا وقوع یک جرم هستند بیشتر باشد، قربانی کمک کمتری دریافت می‌کند که آن را اثرات تماشاگری می‌نامند. نظریه «پخش مسئولیت» برای توضیح تاثیرات تماشاگر بودن مطرح می‌شود. این نظریه می‌گوید: در چنین مواقعی افراد می‌گویند چرا من باید کمک کنم درحالیکه دیگران برای کمک هستند.

در صدها مطالعه‌ای که در مورد تاثیرات تماشاگر بودن انجام شده، تنها تعداد کمی استثناء رخ داده، که تماشاگران تنها نگاه نکردند و برای کمک به قربانی اقدام کردند. معمولا گروه دوستان و آشنایان در چنین مواقعی بیشتر به هم کمک می‌کنند تا افراد غریبه. تماشاگران حتی می‌تواند قانون را به هم بزنند و مانع کمک دیگران به قربانی بشوند.

اینجا چند نکته را برای غلبه بر فشارهای ناشی از «تاثیرات تماشاگر بودن» مطرح می‌کنیم:

1.    اگر به مشکل افتادید، یکی از افراد حاضر در جمعیت را انتخاب کنید. ارتباط چشمی با یک غریبه می‌تواند باعث احساس «ما بودن» در یک غریبه ایجاد کند و موجب درک بهتر او از موقعیت شود.

2.    اگر تماشاگر هستید، دست به کار شوید. وقتی شاهد مورد اضطراری هستید، یک نفر باید کاری کند. آن یک نفر شما باشید.

3.    از خصلت ذاتی همنوع دوستی استفاده کنید. بیشتر افراد برای کمک به دیگران تمایل ذاتی دارند و کافی است که شانس انجام  آن را به آن‌ها بدهید.

4.    سعی کنید از عواقب کمک کردن نترسید. ممکن است کمک به دیگران برای‌تان گرفتاری‌هایی به دنبال داشته باشد. اما اگر کمک نکنید بقیه عمرتان به این فکر می‌کنید که شاید می‌توانستید یک انسان را نجات دهید.

5.    کمک و از خودگذشتگی را به کودکان بیاموزید. با نشان دادن اینکه مسئولیت را در چنین مواقعی قبول می‌کنید، کودکان درس‌های ارزشمندی را از شما می‌آموزند.

این به خود ما بستگی دارد که در چنین مواقعی به همنوع‌مان کمک کنیم. اینکه تنها تماشاگر باشیم و یا برای کمک، قدمی برداریم.