در خبرهای رسمی آمده که خانه مشهور خیابان جردن، که به «کاخ ثابت‌پاسال» مشهور است، خراب می‌شود. روزنامه‌ها تیتر می‌زنند: کاخ ورسای ایران تخریب می‌شود. بزرگ‌ترین خانه تهران تخریب می‌شود. گران‌ترین خانه تهران تخریب می‌شود و …

دو روزی در خبرها می‌ماند لابد، بعد خراب شده و در یکی از نقاط گران‌قیمت تهران، برجی بالا می‌رود که از تهِ پیچ سرخه‌بازار هم دیده شود و نماد توسعه‌ای فوری و بی‌هویت. 

و کسی انگار در این میان نمی‌پرسد: چرا توقع داریم خانه‌آی که دهه‌ها پشت دیوارهای ضحیم سنگی، پنهانش کرده‌ایم یک روزه بدون اطلاع ما و نهادهای متعدد مرتبط با آن تخریب نشود؟ مگر هر روز که از خیابان آفریقای فعلی و جردن شمالی سابق رد می‌شدیم این خانه را دیده‌ایم، در باغ آن قدم زده و در ساختمانش نمایشگاه آثار هنری برپا کرده و در کافه‌ای که شاید می‌شد در بالکن آن تاسیس کرد، توانسته‌ایم قهوه بنوشیم که جزئی از خاطره جمعی ما بشود و تخریبش اصولا امری ناشدنی باشد؟

میراث فرهنگی را برای این می‌خواهیم که با آن زندگی کنیم، وقتی دیوار می‌کشیم شاید اولین گام را برای تخریب خود ما برداشته‌ایم، مگر نه این‌که پنهان شدن موجب نابودی می‌شود؟ و امیدوارم روزی نرسید که افسوس بخوریم که هیچ دیوار بلندی، جلوی برج‌های زشت شهرمان را نمی‌گیرد؟